Omar Khayyam poems about love in Persian with English translations

These poems by Omar Khayyam capture the essence of love, its complexities, and its impact on the human heart.

گلی که دل عاشق در وی بسته‌ام
شادم کن و دمی بیرونش مپسند
کار او ببین کز تو خواستم
نه از عشق یا خرد یا عقل یا بند

The flower in which I have enclosed the heart of a lover,
Make me happy and do not dislike it for a moment.
See its work, for I desired it from you,
Not from love, wisdom, intellect, or constraint.

عشق از نقاب محرمی باز کرد
تا همه را دیده بر دل ما بزند
عاشق چو می‌گوید ما را برگزین
ناشناس باش و دگرگون ما بزند

Love has lifted the veil of secrecy,
So that it may strike everyone's heart.
The lover says, "Choose us,
Be unknown and strike us with transformation."

عشق آمد و بر دل ما مهر زد
جان ما را ز نیستی برگردانید
چون ما می‌خواستیم همیشه هست
عشق از هستی ما نیستی برانید

Love came and placed its seal upon our hearts,
It turned our souls from non-existence.
When we wanted to be eternally present,
Love turned us from existence to non-existence.

رنجی که دل مرا یاری دهد
همچو شمعی به در بسوزد دردهد
هر کسی خود بسوزد در عشق خویش
جانی که دلی بسوزد دردهد

The suffering that gives solace to my heart,
Burns like a candle at the doorstep and gives pain.
Each person burns themselves in their own love,
The soul that burns a heart gives pain.

در باغ عشق هر کسی جز خویش نیست
در سینهٔ عشق هر کسی جز خویش نیست
کشتی به هر طرف بگردد بهر گه
در یابد کشتی هر کسی جز خویش نیست

In the garden of love, no one exists except oneself,
In the bosom of love, no one exists except oneself.
The ship may sail in every direction,
But the ship can only be found by oneself.

راز عشق هرگز به گوش کسی نرسد
راز دل ما جز به دل کسی نرسد
دوش می‌گفتم از دل خود راز عشق
عرش و کرسی داشت نه گوش کسی نرسد

The secret of love never reaches anyone's ears,
The secret of our hearts never reaches anyone's heart.
Last night, I spoke the secret of love from my heart,
It possessed the throne and chair, yet reached no one's ears.

عشق آنست کز دست نیست برآید
عشق است که پردهٔ پنجه برآید
او را به هر طرف که چرخانی برو
چون قمر ز چرخ کسی نبیند برآید

Love is that which emerges from the handless,
Love is that which tears the curtain of claws.
Wherever you rotate it in any direction,
Like the moon, no one sees it emerging from rotation.

زآنکه زهرهٔ صبح افروخت به دیوار
آفتابی نمود بر آن دیوار
دل نشست بر زمین و در سینهٔ عشق
همچون چرخی رهی بر آن دیوار

Because Venus kindled on the wall at dawn,
It showed a sun on that wall.
The heart sat on the ground and, in the bosom of love,
Like a wheel, it found a path on that wall.